Ρύζι θα τρώμε μόνο λαπά...

Η αλήθεια είναι πως, αν και μου το έχουν τονίσει εδώ και πολύ πολύ καιρό, μόνο τώρα αρχίζω να συνειδητοποιώ ότι έχω κάτι που θα μπορούσε κάποιος να χαρακτηρίσει σαν "φόβο δέσμευσης". Και δεν είναι ότι φοβάμαι να κάνω σχέσεις ή να δεθώ με τους ανθρώπους που είναι μαζί μου. Ίσα ίσα δίνω στις σχέσεις μου ίσως περισσότερα από όσα πρέπει, ίσως περισσότερα από αυτά που δίνω στους φίλους μου, ίσως περισσότερα από όσα με παίρνει να δώσω. Το ευχάριστο είναι ότι τις περισσότερες, αν όχι όλες, τις φορές έχω πάρει με τη σειρά μου πολλά, από διαφορετικούς, τόσο μεταξύ τους, αλλά και από μένα, ανθρώπους.
Παρ'όλα αυτά, όλα αυτά μπορούν να χαθούν σε κλάσματα δευτερολέπτου, απλά αν ακούσω κάτι που να υπονοεί δέσμευση ή επισημοποίηση της σχέσης που πριν λίγο με έκανε να πετάω στα σύννεφα. Έχω δηλώσει, δε, περισσότερες από μία φορές, πως όποιος θέλει να με χωρίσει και δεν ξέρει πως, αρκεί να σκάσει μπροστά μου, να γονατίσει και να τείνει προς το μέρος μου το γνωστό μπορντοροδοκόκκινο βελουτέ κουτάκι από το κοσμηματοπωλείο.
Δεν το κάνω επίτηδες για να το παίξω αντισυμβατική ή για να προσποιηθώ ότι είμαι μπροστά από την εποχή μου, δεν το κάνω επειδή δεν είμαι καλά στη σχέση μου και φοβάμαι να κάνω μακροχρόνια σχέδια και όνειρα. Γίνεται εντελώς ενστικτωδώς. Φρικάρω και φαντάζομαι πως στο άκουσμα μόνο των λέξεων "γάμος", "νυφικό", "παιδιά", οι τρίχες μου σηκώνονται όρθιες και μοιάζω με γάτα σε στάση άμυνας-επίθεσης, με καμπουριασμένη την πλάτη, και τη φρίκη ζωγραφισμένη στο πρόσωπό μου.
Μπορεί, ρε παιδί μου, να είμαι ερωτευμένη, να σ'αγαπάω, να είμαι μαζί σου ήδη 10 χρόνια και να νιώθω σαν την πρώτη στιγμή που σε κοίταξα στα μάτια και περίμενα το πρώτο μας φιλί, και να θέλω να περάσω την υπόλοιπη ζωή μου μαζί σου.. Αλλά προσοχή! Μην πεις τις μαγικές λέξεις! Θα γίνω καπνός, θα εξαφανιστώ, και θα περάσω την υπόλοιπη ζωή μου κλαίγοντας τον έρωτα της ζωής μου που χάθηκε άδοξα επειδή δεν με καταλάβαινες!
Μπορεί να σ'αγαπάω και να το ξέρεις, μπορεί να θέλω να μείνουμε μαζί για να σου κάνω γλυκά -καθώς να μαγειρεύω δεν ξέρω και δεν προτίθεμαι να μάθω-, θα μπορούμε αν θες να κάνουμε όλα όσα κάνουν οι παντρεμένοι (αν εξαιρέσεις το σεξ στις επετείους και τις γιορτές και τα κουτσούβελα), απλά μην αναφέρεις ποτέ κάτι που να ακούγεται σαν "γάμος", "αρραβώνας" ή όπως σκατά αλλιώς μπορεί να λέγεται. Μπορεί να πιστεύεις ότι το πάμε "σοβαρά" (και το πιο πιθανό θα είναι να το πηγαίνουμε σοβαρά, μαλάκας δε θα 'σαι να το βγάζεις από το κεφάλι σου) αλλά μην του βάλεις την ταμπέλα που τόσο με τρομάζει, γιατί θα με χάσεις...

Κι όπως λέει κι ο Φοίβος..
"Αν ζούσαμε σ'άλλη εποχή,
ίσως και να 'χαμε παντρευτεί,
ίσως και να 'χαμε τώρα παιδιά,
κουμπάρο, σπίτι, πεθερικά.."

Δε ζούμε όμως...
Κι ούτε πρόκειται!

How to get invited to a party

a handy guide by the less social creature on the earth...

Ξυπνάς το πρωί, μετά από ελάχιστη ώρα ύπνου, που με το ζόρι πλησιάζει το διψήφιο αριθμό, με απαράδεκτη διάθεση. Το έχεις κανονίσει από χτες, οπότε στην τελική σηκώνεσαι, κάνεις ότι έχεις να κάνεις το πρωί, κι ετοιμάζεσαι για ψώνια με την κολλητή.
Συναντιέστε, μπαίνετε βγαίνετε στα μαγαζιά, τα λέτε στο δρόμο, δοκιμάζετε ρούχα από δω κι από κει, αγοράζετε και οι δυο φόρεμα για την παραμονή της Πρωτοχρονιάς που λέτε να βγείτε (γεγονός πρωτοφανές, ιδίως για σένα), πίνετε ένα καφέ και πάτε στο κλεισμένο από χτες ραντεβού στο κομμωτήριο.

Λίγο οι δυο καφέδες, λίγο το shopping therapy που δεν το κατέτασσες στις εναλλακτικές θεραπείες, αλλά έχεις αρχίσει να το ξανασκέφτεσαι, έχεις ένα κέφι και μια υπερκινητικότητα που δεν περιγράφονται. Κάθεσαι στο λουτήρα, πιάνεις την κουβέντα με την κοπέλα που σε λούζει, που τυχαίνει να έχει και το ίδιο όνομα, λέτε για τα μαλλιά σου, που είναι πολύ μακριά και σε λίγο δε θα είναι πια, για τις μαλακιούλες που σου βάζει, λίγο από δω, λίγο από κει, φτάνετε σε λίγο πιο προσωπικές λεπτομέρειες, για το σκουλαρίκι στη γλώσσα της, για το πως και πόσο καιρό είναι στην πόλη... Αν έχεις και 5 τόνους μαλλί δεν παίρνει και λίγη ώρα η διαδικασία, κι έτσι όλο και μιλάτε, γελάτε.. προς μεγάλη έκπληξη της κολλητής που ξέρει ότι ντρέπεσαι να μιλήσεις και σε κείνη ώρες ώρες..
Σηκωνεσαι από κει, πας στην καρέκλα, έρχεται ο ψαλιδοχέρης και γεμίζει το πάτωμα μπούκλες. Κοιτάς με ανάμικτα συναισθήματα -ενθουσιασμό, νοσταλγία- τα μαλλιά που έμειναν στο κεφάλι σου, και τα άλλα, τα πιο πολλά στο πάτωμα, αντίστοιχα. Τελειώνοντας κοιτάς το κινητό και σε ψάχνουν από το σπίτι, πουλάς την κολλητή, πρέπει να φύγεις.
Την ώρα που βάζεις το μπουφάν σου, η κοπελίτσα που σε έλουσε σε πλησιάζει και σε πληροφορεί πως αύριο κάνει πάρτυ, κι επειδή όπως σου είπε πριν δεν ξέρει πολύ κόσμο, θα ήθελε να πας...

Το σύνδρομο "τί θα πει ο κόσμος".

Ένα από τα πιο χαρακτηριστικά σύνδρομα ολόκληρης σχεδόν της ελληνικής κοινωνίας, καθώς και όλων εκείνων που απαρτίζονται από αμόρφωτους, στενόμυαλους μικροαστούς, είναι το "τί θα πει ο κόσμος".Το σύνολο σχεδόν των ανθρώπων λειτουργεί καταπιεστικά και καταπιεσμένα, με το φόβο της κοινωνικής κριτικής, του κουτσομπολιού..

Πέθανε ο άντρας /πατέρας/παππούς/μπατζανάκης σου; Ακόμα κι αν δε σε νοιάζει πρέπει να πλαντάξεις από το κλάμα στην κηδεία και σε και κάθε ένα από τα χιλιάδες μνημόσυνα που θα ακολουθήσουν, να κλειστείς στο σπίτι σου και να βγαίνεις μόνο για το απολύτως απαραίτητα, να φοράς μαύρα και γενικά να το παίζεις αποκαμωμένος από την απώλεια. Το ενδεχόμενο να θες να εκφράσεις τη θλίψη και τον πόνο σου με τρόπο διαφορετικό από κείνο που επιβάλλεται από τα έθιμα και τις απαράδεκτες συνήθειες του τόπου σου (που για παράδειγμα στην Κρήτη επιβάλλουν το "ξενύχτι" του νεκρού από τους κοντινούς συγγενείς, κάτι το οποίο είναι τουλάχιστον απάνθρωπο και μακάβριο), ούτε καν περνάει από το κολλημένο μυαλό του κριτή κόσμου, και εκλαμβάνεται σαν έλλειψη σεβασμού. Τί κι αν όλα τα παραπάνω γίνονται ψεύτικα και υποκριτικά, για να μην κακοχαρακτηριστεί κανείς (απαπαπα μακριά από μας τέτοιες ντροπές), τί κι αν η χήρα κλαίει μόνο παρουσία κόσμου, και την υπόλοιπη ώρα είναι χιχιχι χουχουχου -ο ορισμός της εύθυμης-... Όλα έγιναν σωστά. Κανείς δε θα μας πιάσει στο στόμα του...
Τολμάς να είσαι 16-24 χρονών, να έχεις αιδοίο και βυζιά και να έχεις μια σχέση που να μην έχεις καμιά διάθεση να οδηγήσει στην αποκατάστασή σου; Πρέπει να κάνεις τα πάντα κρυφά. Δεν έχεις το δικαίωμα να χαρείς τον έρωτά σου, αν και, όπως είναι απόλυτα φυσιολογικό, θες να βγεις στους δρόμους και να τον φωνάζεις, και να ζωγραφίζεις καρδούλες με τα ονόματά σας μέσα σε κάθε λευκό τοίχο της πόλης ή -ακόμα χειρότερα- του χωριού σου. Αν όλα τα παραπάνω γίνονταν σύμφωνα με τα όσα η κοινωνία προστάζει, με παπάδες και κουμπάρους, με νυφικά, δαχτυλίδια και ρύζια, θα ήταν όχι μόνο ανεκτά, αλλά η χαρά του νιόπαντρου ζευγαριού θα έφερνε χαμόγελα ευτυχίας στους καθ'όλα αξιοπρεπείς συμπολίτες σου. Γλιτώνεις τη ρετσινιά της "πουτάνας" που σε αντίθετη περίπτωση θα σε στιγμάτιζε για πάντα. Δεν πάει να είναι ένας γάμος καταδικασμένος από το νεαρό της ηλικίας των εμπλεκόμενων, ή από τα ελαττώματα που στον πρώτο καιρό δεν βλέπουν ή παραβλέπουν ο ένας στον άλλον ή από οτιδήποτε άλλο; Όλα έγιναν σωστά και τα στόματα θα κλείσουν, αν κλείσουν.
Την περίπτωση να είσαι γκεϋ ούτε που θα την επεκτείνω. Φανταστείτε μόνο τον εαυτό σας να λεει στη μάνα σαςότι σας αρέσουν άτομα του ίδιου φύλου.. (σφυρίζω αδιάφορα)

Και το χειρότερο από όλα δεν είναι ότι το κουτσομπολιό υπάρχει ανάμεσα στους μεγαλύτερους, αλλά το ότι περνάει από γενιά σε γενιά, κι ας μορφωνόμαστε, κι ας ταξιδεύουμε, κι ας ανοίγει -υποτίθεται- το μυαλό μας, και γεμίζει εμπειρίες.. Δεν είναι ώρα να βάλουμε τέλος στο φόβο της κοινωνικής κατακραυγής λέγοντας ένα τεράστιο "στα αρχίδια μου";

Κάφτε κι άλλα...

Υποστηρίζω κάθε πορεία, και είμαι υπέρ του δικαιώματος του καθενός από μας να διαδηλώσει ειρηνικά, ώστε να τραβήξει την προσοχή και να ασκήσει κάποια πίεση προς λύση του οποιουδήποτε προβλήματός του. Ίσα ίσα, σήμερα μετά από πολλά χρόνια, το σκέφτηκα πολύ σοβαρά να κατέβω κι εγώ στην πορεία ενάντια στη βία της αστυνομίας εναντίον των πολιτών.

Καταδικάζω κάθε ψυχοπαθή κωλόμπατσο που νομίζει ότι είναι ο Ράμπο -που δεν φταίει στην τελική κι αυτός, έτσι του είπαν οι άλλοι κωλόμπατσοι που από φυσιολογικό 18χρονο τον μετέτρεψαν σε "άτομο με εξουσία", ένας φαύλος κύκλος είναι- οπλοφορεί, πυροβολεί και σκοτώνει ανεξέλεγκτα μέσα στη μέση του δρόμου σε περιοχές που ο κόσμος πίνει τον καφέ του.

Όμως, και με κάθε ευκαιρία, να βρίσκουν αφορμή οι άλλοι ψυχοπαθείς, αυτοί που δεν έχουν εξουσία, να εκτονώνονται καίγοντας και σπάζοντας, κρυμμένοι πίσω από κουκούλες και κράνη δεν μπορώ να το δεχτώ.
Οι άνθρωποι αυτοί, που καταστρέφουν και απειλούν και στη συνέχεια τρέχουν να κρυφτούν σε σκοτεινά στενά και πανεπιστήμια (δίνοντας έτσι πάτημα σε όσους θέλουν να σταματήσουν την ελεύθερη επικοινωνία και διακίνηση ιδεών, με την κατάργηση του ασύλου), που γυρνώντας σπίτι το βράδυ έχουν βγάλει το άχτι τους και έχουν, μέσα στο μυαλό τους, "εκδικηθεί" τον πατέρα τους που τους δέρνει και τη γκόμενά τους που τους παράτησε επειδή ήταν ρεμάλια, πρέπει απλά να βρεθούν και να τιμωρηθούν.
Πόσο καιρό ακόμα η αστυνομία θα πουλάει τσαμπουκά σε φοιτητές και πιτσιρίκια, αφήνοντας τους γνωστούς (σ'αυτούς) - άγνωστους (σε εμάς μόνο) να τριγυρνάνε ελεύθεροι και έτοιμοι ανά πάσα στιγμή να δημιουργήσουν το χάος;

Κι έτσι φτάνω να αναρωτιέμαι. Τί κράτος είναι αυτό, που από τη μιά αφήνει τα κατακάθια της κοινωνίας να κυκλοφορούν ανάμεσά μας καθ΄όλα νόμιμα, και από την άλλη κλείνει τα μάτια στα δίκαια αιτήματα των μεταναστών, που λιμοκτονούν και φτάνουν στα όριά τους, ζητώντας το αυτονόητο.. να υπάρχουν και επίσημα και όχι σαν φαντάσματα, δουλεύοντας και ζώντας όπως όλοι εμείς οι υπόλοιποι;

Είμαι απόλυτη, το ξέρω..

Στην άρνησή μου να παρασυρθώ λόγω παρέας σε πάρτυ φοιτητικής παράταξης του Πολυτεχνείου σε σκυλάδικο της κακιάς ώρας, η Ξανθιά ρώτησε γιατί πρέπει να είμαι πάντα τόσο απόλυτη..


Είναι πολύ απλό.. Αν είσαι απόλυτος, έχεις το περιθώριο -σε περίπτωση που το αποφασίσεις και το επιτρέψεις στον εαυτό σου- να κάνεις "εκπτώσεις", χωρίς να ξεφεύγεις πολύ από αυτά που πιστεύεις, χωρίς να χάνεις κάθε ιδέα για το άτομό σου, γιατί απλά... κινείσαι προς τη μέση λύση κι όχι προς την άλλη άκρη...

Στο κάτω-κάτω, πάντα ήμουν, κι ίσως πάντα να είμαι απόλυτη. Έτσι με γνωρίσατε κι έτσι με αγαπήσατε... Ίσως όχι εξ'αιτίας αυτού του στοιχείου του χαρακτήρα μου, αλλά και με αυτό. Γιατί να αλλάξω τώρα;

Ερώτηση προς γατο-γνώστες!

Ξέρει κανείς αν είναι αυτή την περίοδο εποχή ζευγαρώματος για τις γάτες;

Αν ναι, πότε στο διάολο τελειώνει;;;

Έχει ξεχυθεί πάλι η γάτα του σατανά (aka η γάτα της από πάνω)

στους διαδρόμους της πολυκατοικίας
και πηγαινοέρχεται ουρλιάζοντας σαν τρελή όλη νύχτα

στοιχειώνοντας τα -ούτως ή άλλως- θεότρελα όνειρα μου!